Bye Bye Biharamulo

Op de vrouwenafdeling werd zo’n 2 weken geleden een 14-jarig meisje opgenomen. Ze kwam in het ziekenhuis vanwege pijn in haar onderbeen, die ook warm en gezwollen bleek te zijn. We gaven haar medicatie en maakten een röntgenfoto waar een uitgebreide ontsteking van het bot op te zien was. Haar klachten waren duidelijk niet van de laatste week. Ze zou geopereerd moeten worden om het dode weefsel van het bot af te halen. Na deze operatie schreven we antibiotica voor om de infectie te stoppen. Echter sindsdien liet haar vader, die het geld beheerde, niets meer van zich horen. De opname werd blijkbaar te duur en de antibiotica kon niet worden betaald. Moeder zat naast het bed van haar dochter, huilend en niet wetend wat te doen.

Mensen vragen ons wel eens wat het grootste probleem is van de gezondheidszorg in Tanzania. Het antwoord op deze vraag is niet malaria, buiktyfus of HIV. Het antwoord is ook niet te weinig medewerkers of te weinig voorzieningen. Het antwoord is geld. Geld om voldoende voedsel te hebben voor de familie. Geld om medicatie te betalen wanneer dit nodig is. Geld om überhaupt in het ziekenhuis opgenomen te worden. Alle andere problemen zijn bijzaken en zouden niet zo op de voorgrond liggen in een land zonder armoede.

Het is jammer om te moeten constateren dat dit een erg moeilijk op te lossen probleem is waardoor de kans op structurele verbeteringen voor de gehele bevolking klein blijft. Het maakt het wel des te mooier dat we in onze 13 weken in Biharamulo zichtbaar zaken in positieve zin hebben zien veranderen. We zien bijvoorbeeld dat de wegen in en rond Biharamulo met de week verbeteren zodat enerzijds alles beter te bereiken is, anderzijds dit hopelijk een positief effect heeft op het aantal verkeersongevallen. Daarnaast heeft vorige week nog het Elektronisch Patienten Dossier een update gekregen met nieuwe functies waardoor alle medewerkers hier beter mee kunnen werken. Een ander voorbeeld is dat we steeds meer labbepalingen kunnen doen waardoor we nauwkeuriger diagnostiek kunnen verrichten en ook beter en efficiënter kunnen behandelen.

Na 13 weken hebben we vandaag onze laatste dag in dit ziekenhuis gewerkt. Morgen gaan we Biharamulo achter ons laten en voor het weekend naar Mwanza. We vinden het beiden jammer dat het afgelopen is maar kijken ook uit naar de tijd die gaat komen. Het meest gaan we de lieve mensen in het ziekenhuis missen. Het is een vreemd idee dat we niet meer samen met dr. Edgar op de afdeling zullen staan, niet meer bij het restaurant in town zullen gaan eten en niet meer door onze enkels zullen gaan op weg naar het ziekenhuis.

Dat aan alles een eind komt, geldt ook voor deze blogs. Dit is de laatste die we zullen schrijven. De komende weken gaan we op vakantie in dit land. Zondagavond zullen we Britt en Nick ophalen van het vliegveld en overnachten in Arusha. Dinsdag beginnen we dan met een 5-daagse safari. We nemen vervolgens een rustdag om fit genoeg te zijn voor het beklimmen van de Kilimanjaro. Het plan is om dit in 8 dagen te doen. Na de Kilimanjaro zullen we naar Zanzibar vliegen om hier nog ruim een week na te genieten, waarna we terug zullen vliegen naar Nederland.

We hebben een geweldige tijd gehad en willen iedereen bedanken voor het lezen van onze blogs. Het ziekenhuis laten we met een goed gevoel achter wetende dat de hardwerkende mensen hun best zullen blijven doen de verbeteringen die we continu zien door te zetten. Fieke en Stijn, veel succes de komende tijd!

Asante Sana! Tim en Timo.