Het ziekenhuis

We zijn nu ruim een maand in Afrika en hebben na 4 weken afdelingswerk een goed beeld van het ziekenhuis. Van te voren hadden we niet anders verwacht dat de gang van zaken erg anders zou zijn dan in Nederland. Dit bleek inderdaad het geval en hier willen we graag over vertellen. We willen wel meteen vermelden dat, hoewel er in het medische systeem hier nog veel verbetering te behalen valt, er hard aan wordt gewerkt en wij geen oordeel willen geven over de grote verschillen met Nederland.

Dr. Edgar is een Tanzaniaanse, universitair geschoolde arts, ergens in de 30 en een goede dokter voor zijn patiënten. Hij is eigenlijk altijd in het ziekenhuis aanwezig en gaat het grootste gedeelte van de tijd alleen naar huis om te eten en te slapen. Hij is de vaste arts van de vrouwenafdeling en sinds een klein halfjaar aanwezig in dit ziekenhuis. De vorige coassistenten hadden ons aangeraden op deze afdeling te beginnen zodat we met de hulp van dr. Edgar geleidelijk aan het Tanzaniaanse ziekenhuis konden wennen. In de eerste dagen liet hij zien hoe hij normaal gesproken zijn afdeling runt, hij liet ons ook al snel alleen wanneer hij het druk had maar was wel altijd bereikbaar wanneer we hem nodig hadden.

Op onze eerste dag kregen we van hem direct een rondleiding: Het ziekenhuis bestaat uit 4 hoofdafdelingen: Mannen, vrouwen, kinderen en de kraamafdeling. De vrouwenafdeling, waar wij dus begonnen is met zo’n 25 patiënten qua aantal de drukste afdeling. De patiënten liggen op kamers van wisselende capaciteit variërend van 3 tot zo’n 10 bedden per kamer. Deze kamers zijn allemaal erg simpel ingericht. Er staat een bed voor iedere patiënt met weinig ruimte daartussen. Altijd hangt er een klamboe ter bescherming voor muggen aangezien je wanneer je uit de kamer stapt meteen buiten staat. Om deze reden zwermen er ook veel vliegen rond in de kamers.

In een ziekenhuis als deze komen er ook veel dingen kijken waar we van tevoren misschien minder aan hadden gedacht. Wanneer we bijvoorbeeld een onderzoek willen laten doen is het altijd maar de vraag of dit ook door de verpleging wordt uitgevoerd, laat staan of de patiënt kan betalen voor het onderzoek. Hetzelfde geldt voor het voorschrijven van medicatie: Geregeld komt het voor dat het plan wat wij hebben bedacht niet zal worden uitgevoerd om financiële redenen. Ook worden we vaak gevraagd een patiënt te ontslaan terwijl wij deze liever in het ziekenhuis hadden gehouden. We vinden het ontslaan van patiënten omdat het geld op is een van de lastigste taken die we tot nu toe hebben gekregen.

Wat het niet makkelijker maakt is dat de rest van het personeel hier voor ons gevoel vrij onverschillig mee om gaat/kan gaan. Een voorbeeld is een patiënt die in slechte toestand werd opgenomen, met medicamenteuze behandeling weer redelijk opknapte maar absoluut nog niet als stabiel kon worden beschouwd. Wij hadden een beleid gemaakt om deze de volgende dagen te vervolgen maar toen we de volgende dag op de afdeling kwamen was de patiënt al ontslagen. Het personeel reageerde laconiek dat het logisch was dat de patiënt ontslagen was omdat het beter met hem ging. Een discussie hierover zijn we niet aangegaan.

Dit zijn een aantal van de moeilijkheden waar we tot nu toe tegenaan gelopen zijn. In de komende blogs zullen we hier vaker over gaan schrijven. Deze week zijn we op uitwisseling naar onze cogroepgenoten Guus en Jelmer. Even een weekje geen Biharamulo maar gezellig met zijn vieren in Sumve!

Bedankt voor het lezen!