Flying Medical Services

Met een mini-vliegtuigje verschillende Tanzaniaanse dorpen bezoeken om daar medische hulp te verlenen, het was iets waar we lang naar uitkeken. Afgelopen week hebben we meegedaan met Flying Medical Services. We vlogen op zondag met een normaal passagiersvliegtuig naar Arusha. De volgende ochtend vlogen we in het kleine vliegtuig naar onze uitvalsbasis vanwaar we 3 dagen lang verschillende Masai dorpen bezochten.

Even voorstellen: De crew bestond uit maarliefst 4 personen. De piloot was Laurence (Loulou), een Franse vrouw van rond de 40 die in de dorpjes ook verantwoordelijk was voor de vaccinaties. Er was een Tanzaniaanse arts mee: Babu. Een heel kleine man die erg van lekker eten houdt. Wanneer we terug waren op de uitvalsbasis was hij meestal in de keuken te vinden om aan de koks uit te leggen hoe het vlees gebakken moest worden. Met ons erbij was het team compleet. Wij waren verantwoordelijk voor het onderzoek van de zwangere vrouwen in de dorpen.

Dat onderzoek ging meestal als volgt. Het begon met een gesprek waarin we vroegen hoe vaak iemand al zwanger was geweest, hoeveel kinderen zij had en hoeveel maanden zij nu zwanger dacht te zijn. Dit gesprek liep vaak vrij moeizaam, aangezien de Masai over het algemeen geen Swahili spreken. Bij het lichamelijk onderzoek werd de bloeddruk gemeten, gekeken of de vrouw vocht vasthield en of er tekenen waren van bloedarmoede. Daarnaast werd gekeken of de grootte van de baarmoeder klopt met het aantal maanden dat de vrouw aangaf zwanger te zijn. We onderzochten de ligging van het kind en keken of er tekenen van leven waren. Indien nodig gaven we al medicatie mee.

Deze drie dagen waren een heel bijzondere ervaring. De manier van leven van de Masai gaven ons het idee opnieuw in een ander land te zijn. Om met een minivliegtuigje telkens in die dorpen te landen en echt wat te kunnen betekenen voor die mensen maakte het helemaal fantastisch. We vonden echter wel dat het werk na 3 dagen dezelfde onderzoeken doen wat eentonig werd. We sloten uiteindelijk af met een borrel op het vliegveld waarin iedereen de kans kreeg zijn ervaringen met de groep te delen. Omdat Babu in ons vliegtuig een volle pot honing had omgegooid en op het eind alles plakte kreeg hij hier de bijnaam ‘honey’.

Na FMS was het niet meer mogelijk om voor vrijdagochtend in Biharamulo te zijn. Hierom hebben we een lang weekend voornamelijk aan het zwembad in Mwanza doorgebracht. We hebben samen met Jelmer en Guus de finale van de supercup van Tanzania bezocht, deze werd namelijk toevallig in het stadion van Mwanza gehouden. Het was de wedstrijd ‘Simba – Mtibwa’, uitslag 2-1. Verder hebben we dit weekend vooral rustig aangedaan en wat aan ons verslag gewerkt.

Zondagavond kwamen we terug in Biharamulo waar ons een verassing stond te wachten. Het ziekenhuispersoneel dacht dat wij nóg een week weg zouden blijven en zag dit als de kans om ons héle huis te renoveren. Muren zijn geschilderd, gaten zijn gedicht, badkamer en toilet opnieuw betegeld, enzovoort. Het was alleen nog niet opgeruimd en daarom mochten wij, inclusief Timo Mulders en Willemien die een dag bij ons kwamen meekijken, op kosten van het ziekenhuis overnachten in een hotel in Biharamulo. De volgende dag was ons huis weer als nieuw! Met Timo en Willemien hebben we een gezellige dag gehad.

Wat we in eerdere blogs nog niet verteld hebben is dat we een paar weken geleden een lang weekend naar Rwanda zijn geweest. We moesten hier min of meer verplicht heen om ons toeristenvisum te verlengen. Dit kon nog een beetje spannend zijn omdat je officieel een businessvisum nodig hebt om in het ziekenhuis te mogen werken. Gelukkig ging het aan de grens allemaal erg soepel en werd ons visum gewoon verlengd zonder al te lastige vragen. De rest van het weekend in Rwanda hebben we het vooral heel gezellig gehad met andere Nijmeegse coassistenten. We hebben uiteraard het Genocide memorial in de hoofdstad Kigali bezocht wat erg indrukwekkend was. Het meest indrukwekkend aan Rwanda is echter hoe goed ze er nu bovenop zijn gekomen. Wat een práchtig, goed georganiseerd land is dit geworden. Van de gebeurtenissen van 24 jaar geleden is niks meer te merken.

De laatste 2 weken in Biharamulo zijn alweer aangebroken! Nog even hard werken op de afdeling en dan mogen Fieke en Stijn het stokje van ons overnemen. Voor ons wordt het dan eindelijk tijd om met Nick en Britt op reis te gaan.